Wij weten al jaren dat we voor alle denkbare sportieve activiteiten bij hun terecht kunnen. Dat begon ergens een jaar of 6 geleden, op een camping aan de Dordogne. Toen daar plotseling een storm opstak (terwijl ondergetekende rustig binnen naar de Tour de France zat te kijken) liet Theo ons voor het eerst zijn atletische aanleg zien. Zonder aarzeling dook hij het water in en wist met een mooi staaltje reddings-zwemmen onze ....rubberboot te redden. De volgende dag wisten zij ons echter pas definitief te overtuigen, toen we ze midden op de Dordogne weer tegen kwamen...in een kano. Sindsdien is onze sportieve samenwerking compleet uit de hand gelopen. Zo stonden we samen al op de langlauflatten, de step, de skeelers en op de hardloopschoenen natuurlijk. En uiteraard ook op de schaatsen en dat moest nu natuurlijk weer gebeuren. De eerste stop was Ankeveen, waar we ons inschreven voor de 25 km plassentocht.
Onder een heerlijk zonnetje tussen de rietkragen door, prachtig. Afwisselend hadden we de wind een kilometer mee en dan weer tegen. Hoewel er nogal wat scheuren in het ijs zaten, zat het rondje er na anderhalf uur toch alweer op. De keus was toen, nog een rondje, of een volgende tocht uitzoeken. We kozen voor het tweede en een uurtje later stonden we aan de start van de dorpentocht van Den Hoef. Voor de 30 km. leek het ons wat te kort dag, daarom maar de 15. Achteraf niet zo'n goede keus, want het geveegde traject was eigenlijk te smal om in de beide richtingen te schaatsen. Maar het ijs was hier wel mooi en zo kom je ook nog eens ergens, tussen de weilanden waar je anders niet snel komt. Nadat we tweede medaille van de dag hadden ontvangen werd ons schaatsfeest op gepaste wijze, met Jagethee, afgesloten. Wanneer mogen we weer? Of was dit voorlopig even het einde van het schaatsseizoen? Niet getreurd, de loopschoentjes staan te popelen om flink uitgelaten te worden!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten