Trainen voor de marathon...is net als het echte leven

Zoals het echte leven ook zo z'n up's en down's heeft, zo is dat met trainen voor de marathon ook. Zo was mijn eerste marathon een mooie opsteker, 3:11:55 door de Friese modder was boven verwachting. En ook het herstel ging goed, binnen 3 weken alweer klaar voor de volgende trainingscyclus. Maar toen bleek al snel dat de bomen niet altijd tot in de hemel groeien, een onwillige kuit gooide even wat roet in het eten. En zo viel de trainingsweek in Texel een beetje in het water. Hoewel eigenlijk nog tijd genoeg, begon ik 'm toch wel een beetje te knijpen voor een goede voorbereiding richting mijn 2e marathon...in Eindhoven. Want ondertussen had ik wel al het besluit genomen om in New York vooral te gaan genieten en niet als een dolle over de bruggen en door Central Park te gaan scheuren. In Eindhoven moet het gaan gebeuren, de perfecte race moet op 14 oktober uit de benen komen. Eerlijk gezegd denk ik niet, dat ik tevreden zal zijn met een tijd boven de 3 uur. Maar daarvoor moeten wel heel wat kilometers gemaakt worden, die pijnlijke kuit kon ik daar natuurlijk niet bij gebruiken.

Trainen in Schotland

10 mile bosloop

Tijdens onze vakantie in Schotland ging het gelukkig al wat beter en kon ik dagelijks redelijk trainen. Ook een 10 mijl bosloop tijden de Abernethy Highland Games ging zonder problemen.

Highland Games

Terug in NL was het tijd om de trainingen bij het Hellas Distance Running Team weer op te pakken. Hoewel de kuit nog wel eens wat tegenstribbelt is het met de goede zorgen van Velofit sportmassage goed te controleren. Maar als dan de temperatuur tijdens de eerste serieuze test, de 30 kilometer van Amsterdam-Noord, opeens on-Nederlandse waarden bereikt, lijkt het alsof ik er nog lang niet klaar voor ben. Na 25 kilometer liep de motor compleet vast en stond ik zo goed als stil. Dat was flink balen.

30 K van Amsterdam Noord...Warm!

Gelukkig werd het daarna een stuk aangenamer loopweer en gaat het opeens weer een stuk lekkerder.
En voor je het beseft is de langste trainingsweek alweer aangebroken, met op dinsdag een idioot lange baantraining van 5-4-3-2-1 km, donderdag een training met 3 x 15 min in Z3 en uiteindelijk vandaag de ultieme test van 30 Km in marathonsnelheid. Wel een training om een beetje tegen op te zien, maar het ging goed. 30 kilometer net iets boven marathon snelheid, maar met de hartslag deze keer wel onder controle.

Tempo en pasfrequentie bleef mooi constant en de hartslag liep maar geleidelijk op. Conclusie: het zal niet vanzelf gaan in Eindhoven, maar onmogelijk is het niet. Nu nog even 3 weken heel blijven, herstellen van afgelopen week en dan nog even wat brandstof tanken.